Homoparadijs langs de snelweg

‘Al die jonge mennekes, dat is toch genieten’

Aan de bosrand staat een kleine, tengere man van een jaar of veertig met een zwarte stoppelbaard. In een korte oogopslag neemt hij mij op, gevolgd door een instemmend knikje en een korte groet. Ik krijg een peuk aangeboden. De trillende sigaret in mijn hand verraadt mijn zenuwen. “Kom je hier voor het eerst”, vraagt hij met zachte stem. “Ja”, antwoord ik kort. Uit zijn begerige blik leid ik af dat ons gesprekje hem bar weinig interesseert. Er valt een ongemakkelijke stilte. Het is duidelijk: de man lijkt te wachten op een voorstel tot seks. Ik sta stijf van de adrenaline.

Door Rens Ulijn

De Kriekampen ligt er verlaten bij. Het is dinsdagavond en alleen het voorbijrazende verkeer verbreekt de stilte op de parkeerplaats langs de A58 op de grens van de gemeenten Best en Oirschot. De duisternis begint in te vallen. In het hek dat de parkeerplaats van het  aangrenzende heidegebied scheidt, is een groot gat geknipt. Het is de poort tot een wereld met een heel eigen set aan regels en omgangsvormen. Het walhalla voor mannen die de dagelijkse sleur even willen ontvluchten op zoek naar spanning en seksuele ontlading. Ver weg van vrouw en kinderen die geloven dat papa naar een belangrijke vergadering is.

“Ik ben eigenlijk hetero”, stamel ik tegen de tengere man, voor hij zelf met een initiatief komt. Zijn interesse verslapt. Zijn aandacht wordt nu gegrepen door een grijze Renault die bijna geruisloos de parkeerplaats op komt rollen. Een jonge kerel met een pet op stapt uit en loopt vastberaden onze kant op. De blikken van beide homo’s kruisen elkaar kort. De man met de stoppelbaard volgt de jongen het bos in. “Pas je wel op? Ik zag net twee agenten lopen”, roept hij me nog na.

Inmiddels is de duisternis compleet en steeds meer mannen melden zich bij het hek voor het ritueel van loven en bieden. Een korte, spannende paringsdans die hooguit een paar minuten duurt. Niet veel later zie ik in mijn ooghoek hoe de jongen met de pet iets verderop in het bos geknield de man met de baard zit te pijpen.

Magie

“Het is een spel”, legt de 63-jarige Eindhovenaar Hans uit. Al twintig jaar is hij vaste klant op de Kriekampen. Met zijn korte geblondeerde kapsel en Belinda-mentholsigaretten is hij een echte nicht. “Vooral het kijken is belangrijk”, weet hij. “Oogcontact is de sleutel tot succes. En je moet niet teveel praten, dan is de magie weg. Als je elkaar een tijdje hebt aangekeken moet iemand het initiatief nemen. Je loopt het bos in en kijkt of je gevolgd wordt. Daarna laat je meestal eerst je geslacht aan elkaar zien.”

Even lijkt Hans verlegen. Hij glimlacht. “Dat is een belangrijk moment, want het kan nog steeds misgaan. Als het klikt zoek je een beschut plekje op en ga je elkaar meestal aftrekken. Ikzelf vind het heel fijn om er ook bij te zoenen en te strelen, maar meestal gaat het puur om het fysieke.”

Dat er op de banen volop gekontneukt wordt, is volgens Hans een groot misverstand. ‘Jullie kijken met hetero-ogen naar homoseks. Maar bij ons hoeft er lang niet altijd gepenetreerd te worden. Meestal blijft het bij wederzijds masturberen en pijpen. Anale seks heb ik alleen met iemand die ik al langer ken.”

Kankerhomo’s

Hemelsbreed tien kilometer van de Kriekampen ligt de Aalsterhut. Op de parkeerplaats aan de A2 richting Weert is het rond middernacht ondertussen een stuk drukker dan op de Kriekampen. “Dat komt omdat ze hier veel minder streng zijn”, legt een bezoeker uit. “Bij de Kriekampen is het niet leuk meer. Je hebt zo een boete van tweehonderd euro aan je broek. Dat de gemeente Best sinds afgelopen zomer de mogelijkheid biedt om de boete anoniem af te rekenen vindt hij een lachertje. “De meesten hebben zoveel geld niet op zak en als je je niet kunt legitimeren moet je eerst mee naar het bureau. Hier voel je je minder opgejaagd.”

Opeens wordt de rust toch verstoord, door een zwarte Golf die met hoge snelheid komt aangereden. De raampjes gaan open en een groepje jongens in de auto steekt hun hoofd uit het raam. Uit de boxen knallen harde housebeats. “Vieze kankerhomòòò’s”, schreeuwen ze keihard richting het bos. Na de scheldpartij trekt de auto snel op en verdwijnt weer de snelweg op.

“Ach, dat heb je wel vaker”, zegt een bezoeker van rond de vijftig schouderophalend. Hij komt net het bos uit gewandeld en aan de grijns op zijn gezicht te zien was het er fijn. Wat hij aan de rand van de nacht op deze parkeerplaats zoekt? “Ach jongen, het is hier toch een paradijs? Al die jonge mennekes, dat is toch genieten? Ik ben er hier al vanaf half negen en ik ga nog niet naar huis.”

Later blijkt de man in het dagelijks leven politieagent te zijn, in Nijmegen. De parkeerplaatsen in zijn eigen stad bezoekt hij liever niet uit angst om herkend te worden. “Ik kom hier puur voor de kick. Het is een combinatie van spanning en geilheid. Zie het als een verslaving. Je komt er niet vanaf.”

Opeens zwaait de man uitbundig naar een jongeman die net aankomt. “Kijk, daar heb je Arnootje! Die was nog bij Roze Maandag op de Tilburgse kermis.” Hij loopt naar Arno toe en begint gezellig te ouwehoeren. “Het kan hier ook best gezellig zijn.”

Verborgen leven

De 63-jarige Hans leidde negentien jaar lang een verborgen leven als homoseksueel. “Ik kwam er al op mijn veertiende achter dat ik homo was omdat ik verliefd werd op een klasgenootje. Mijn eerste homoseksuele contacten had ik in mijn puberteit op een homo-ontmoetingsplaats in Nijmegen, waar ik opgegroeid ben. Later kwamen mijn ouders achter mijn homoseksualiteit en zetten me het huis uit. Vreselijk vond ik dat.

“Omdat ik de band met mijn familie wilde herstellen ging ik uiteindelijk een heterorelatie aan. Aan het begin van mijn huwelijk kon ik dat nog wel volhouden. Zeker toen mijn dochter geboren werd. Het krijgen van een kind is een heel intense gebeurtenis, die twee ouders dicht bij elkaar brengt.”

Maar na een paar jaar begon het weer te kriebelen bij Hans. “Ik ging steeds vaker smoezen bedenken om homo-ontmoetingsplekken te kunnen bezoeken. Echt, ik heb mezelf in die tijd zo’n smerige vent gevonden. Ik werkte als leraar in het voortgezet onderwijs en had ’s avonds vaak vergaderingen. Na afloop ging ik dan nog een uurtje naar de baan en kroop vervolgens bij mijn vrouw in bed. Ze had het wel door want ze moet de geur van andere mannen geroken hebben. Toch zei ze er nooit iets van. Na negentien jaar is mijn huwelijk toch stukgelopen. Het ergste vind ik dat ik door mijn homoseksualiteit geen contact meer heb met mijn dochter en kleinzoon.”

Vreemdgaan

Na zijn huwelijk had Hans tien jaar lang een relatie met een man. “In die tijd bezocht ik de banen zelden. Dat voelde binnen onze relatie toch een beetje als vreemdgaan. Nu ik weer alleen ben, kan je me er vaker vinden. Maar ik ben wel kieskeurig. Negen van de tien keer ga ik onverrichter zake weer naar huis. En betaalde seks, daar begin ik al helemaal niet aan. “Wie betaalt wie”, denk ik dan.

Hans vindt het aan één kant jammer dat er op de parkeerplaatsen zo weinig met elkaar wordt gesproken. “Natuurlijk, alles draait om de anonimiteit. Maar toch wil ik vaak wat meer over iemand te weten komen, puur uit interesse. Maar de meeste mannen hier willen helemaal niet praten. Soms heb ik geluk. Laatst heb ik op de Aalsterhut zo lekker gevreeën met een Turkse jongen van begin twintig. We hebben er een uur over gedaan om elkaar te leren kennen en hebben ook gezoend en gestreeld. Dan leef ik helemaal op. Het is echt niet alleen maar vies en ranzig wat hier gebeurt.”

Schaamte kent Hans allang niet meer. “Vroeger had ik dat wel. Dan was ik bang dat ik iemand van school me zou zien en had ik last van mijn geweten omdat ik getrouwd was. Nu vind ik dat ik me nergens voor hoef te schamen. Ik doe hier niemand kwaad mee.”

Om privacyredenen is Hans een gefingeerde naam

‘Baan-bezoeker’ meestal huisvader

Volgens Kay Sachse van het Eindhovense COC leidt tachtig procent van de bezoekers van homo-ontmoetingsplaatsen in het dagelijks leven een heterobestaan. “Vaak zijn ze getrouwd en hebben ze kinderen. De banen zijn de enige plaatsen waar ze hun homoseksuele geaardheid kunnen uiten.”

Om de privacy van de getrouwde bezoekers van de Kriekampen te beschermen onderhandelde Sachse namens het COC succesvol met de Bestse burgemeester Demmers en de politie. Het resultaat is dat de bezoekers die op de bon worden geslingerd voor naaktloperij of seks in het openbaar, hun boete nu anoniem kunnen betalen.

“Ik vind dat een heel goede zaak. De getrouwde mannen willen hun homoseksuele verlangens niet blootleggen in hun sociale en maatschappelijke omgeving. Anonieme contacten bieden hen de grootste kans om enerzijds hun verlangens uit te kunnen leven en anderzijds onbekend te blijven.

“Het zijn vooral biseksuele mannen die hier partners voor een korte ontmoeting zoeken. Homo-ontmoetingsplaats vind ik wat dat betreft ook een verkeerde naam. Ze zouden  het mannenontmoetingsplaatsen moeten noemen. Natuurlijk komen er ook openlijk homoseksuele mannen op de banen. Zij waarderen de mogelijkheid om op deze plekken snel en zonder grote gevolgen seks met andere mannen te hebben. Het verstrekken van deze anonieme bekeuringen helpt hen om thuis genante situaties te voorkomen.”

Sachse pleit voor het gedeeltelijk gedogen van de ontmoetingsplaatsen. “De gemeente Best pakt het heel goed aan door in overleg met justitie en betrokken maatschappelijke organisaties een veilige omgeving te creëren zonder meteen een El Dorado voor vrije seks te willen scheppen. Natuurlijk moet de politie kunnen optreden als de bezoekers rotzooi achterlaten of als andere bezoekers van de parkeerplaatsen overlast ervaren. Maar helemaal verbieden werkt averechts. Dan verplaatst het probleem zich alleen maar en is de politie de controle kwijt.”

Meeste seksparkings in Brabant

Elke dag zoeken duizenden mannen elkaar langs de Nederlandse snelwegen op voor snelle, anonieme seks. Noord-Brabant heeft met 35 seksparkeerplaatsen van alle Nederlandse provincies het grootste aantal homo-ontmoetingsplaatsen, ook wel ‘banen’ genoemd. Vijftien ervan liggen in de regio Eindhoven. Een overzicht van de tien bekendste, plus de rapportcijfers die Hans eraan geeft.

1)    Parkeerplaats Kriekampen (A58, Eindhoven-Tilburg). Hans’ oordeel: 5. “Geen gezellige sfeer, er wordt nauwlijks gesproken en er is de laatste tijd veel controle door de politie.”

2)    Parkeerplaats Aalsterhut (A2, Eindhoven-Weert). Oordeel: 7. “Gezellige sfeer, goed aanbod en weinig repressie van de politie.”

3)    Vensedijk (Best, bij Eindhoven Airport). Oordeel: 3. “Slechte sfeer en te veel ouwe homo’s.”

4)    Anne Frankplantsoen (Eindhoven). Wordt nauwelijks nog bezocht door homo’s sinds alle negatieve publiciteit rond Fons Spooren. Hans komt er al jaren niet meer. De laatste tijd was het er ook te gevaarlijk.

5)    Naaktstrand bij Berkendonk en Zandbos (Helmond). Oordeel: 2. “Een mooie plek, maar veel te veel repressie. Als je hand en hand aan de rand van het bos loopt word je al  bekeurd. Het is wachten op het moment dat ze daar wachttorens gaan plaatsen.”

6)    Parkeerplaats Leijsing (A67, Venlo-Eindhoven). Hans komt hier nooit.

7)    Parkeerplaats Oeinbosch (A67, Einhoven-Antwerpen). Volgens Hans is deze ontmoetingsplaats inmiddels gesloten.

8)    Parkeerplaats Vaarle (A270, Eindhoven-Helmond). Oordeel: 4. “Deze plek is echt ideaal als ontmoetingsplaats, voor mensen die van hun werk komen en nog even een verzetje nodig hebben.”

9)    Kanaalweg (Best, bij destructor). Oordeel: 5. “Steeds dezelfde gezichten en de gemiddelde leeftijd is te hoog.”

10) Dommelplantsoen (Eindhoven). Hans komt hier nooit. “Veel te gevaarlijke plek midden in de stad.”